محرم(قسمت پنجم)

ترمه، سرو خمیده
قد و قامت امام حسین(ع) و جوان رشیدش حضرت علی اکبر، برادرش حضرت ابوالفضل(ع) و سایر جوانان بنی هاشم و فداییان حضرت که چون سرو افراشته بود در اثر ظلم و جور بنی امیه خمید ولی ذلت را نپذیرفت، این معنا را هم، در آذین نخل و سازه یا اسکلت عقبی، روی پارچه ای مشکی و بزرگ، سرو خمیده ای که ترمه نام دارد ترسیم می کنند
آذین بندی نخل یا نقل
رسم است که اولین روز محرم در حسنیه ها و تکایایی که نخل دارند، آنرا آذین می بندند جلو نخل را آیینه می بندند، معمولا تعداد آینه ها هم شانزده جام به تعداد شهداء بنی هاشم است.
در فرهنگ ایرانیان، آینه نشان روشنی و شفافیت است و در شروع زندگی جدید زوج تازه، کاربرد دارد، در نخل بندی به این معنی است که شهادت شروع زندگی جدید و جاوید است.
شهادت با مرگ عادی فرق می کند اگر مرگ های طبیعی و کسی که به مرگ غیر طبیعی مرده است فرجامی نامشخص و مبهم دارد شهید همان ابتداء، انتهای زندگی اخرویش روشن و شفاف است با ریختن اولین قطره خونش برزمین تمام گناهانش پاک و بخشوده شده است.
لابلای آینه ها و تاج نقل را شاخه هایی از درخت نارنج همراه با میوه آن، شاخه ای از درخت نخل زینتی و چند شاخه مورد(مورت) که گیاهی بسیار سبز است می گذارند
این سه از درختان بی خزان و همیشه سبزند که پاییز بر آنها بی تاثیر است، یعنی شهادت زندگی جاوید و فناناپذیر است.
به نص آیه قرآن، (شهادت مرگ نیست، گمان مبرید آنانکه در راه خدا کشته شده اند مرده اند بلکه زنده اند و نزد پروردگارشان روزی می خورند)
از قدیم الایام ، آذین نخل توسط افراد موجه، خوشنام، درستکار و علاقه مند به حضرت حسین ابن علی (ع) که خیلی امام حسینی هستند انجام می گرفته است، تزیین نخل، تخصص آنها بوده و عصر روز سیزدهم محرم در موقع نقل برداری بر بالای نقل می نشستند و سنج می زدند در فرهنگ مردم استان یزد به این افراد بابا گفته می شود و هنر آنها نسل به نسل به فرزندانشان منتقل می شده، تا جایی که پس از معمول و مجبور شدن خانواده ها به انتخاب فامیل و گرفتن سجل و شناسنامه اززمان پهلوی اول، اینان نام خانوادگی خود را بابایی، بابائیان، بابازاده، نخل بند( در شهر یزد) و سایر ترکیبات این واژه گرفته اند که نشان ازهویت دینی، خانوادگی و افتخار آباء و اجدادیشان در خدمت به خاندان اهل بیت عصمت و طهارت و موروثی بودن هنر نخل بندی در خانواده آنها دارد.