«ممل» گفت شکر خدا، امسال نسبت به سالیان پیش برداشت پسته از آبادی زیادتر شده و پسته کاران به رغم کمبود آب و قطع شدن گاه و بی گاه آب موجب رضایت این قشر زحمتکش شده است.
«اقاتقی» گفت: شکر خدا هر چند امسال گرمازدگی وجود داشت و در تیرماه اراضی کم آب شده بود؛ ولی عنایت حق تعالی بر این شد که کشاورزان مایوس نشوند که یاس و ناامیدی کار شیطان و جنودش هست.
«ممل» گفت: اما چه فایده! از این همه ثروت، آبادی را حظ و بهره ایی نیست! عمده مالکان تمایل ندارند تا پسته خود را در خارج از آبادی فراوری کنند در نتیجه این محصول را به آبادی‌های دیگر می فرستند !
اقاتقی گفت: درست مانند سنگ معدن که در آبادی تبدیل به احسن نمی شود و همان گونه خام فروشی می شود و سود و عایدی چندانی برای آبادی و ساکنین ندارد!
ممل گفت: راه چاره در چیست!
اقاتقی گفت: راه آن این است که متولیان کشاورزی و کدخدا با وضع دستور العملی عمده مالکان را مجبور کنند تا محصول خود را در همین آبادی فراوری و بهینه کنند تا عواید و منافع آن به آبادی و اهلش برسد.
