به گزارش پایگاه خبری افق بافق به نقل از ایرنا؛ معاون میراث فرهنگی، اداره کل میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی یزد از ثبت خانه باغ دکتر محمدعلی اسلامی ندوشن همزمان با اولین سالگرد درگذشت این محقق و استاد دانشگاه در فهرست آثار ملی کشور به شماره ۳۳۹۲۶ خبر داد.
روابط‌عمومی اداره‌کل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی استان یزد، عبدالمجید شاکری شمسی افزود: این بنا یکی از مجموعه های ییلاقی صدرآباد ندوشن است که محل تفرجگاه و گذران تابستانی خوانین ندوشن بوده و اگرچه خانواده دکتر اسلامی جزو خوانین نبودند ولی با توجه به تمکن مالی اقدام به ساخت این مجموعه کردند.
وی اظهار کرد: مرحوم دکتر اسلامی در سال‌های آخر عمر خود این مجموعه که ارثیه پدری بوده را به منظور بهره برداری فرهنگی به موسسه فرهنگی اندیشه روشن ندوشن واگذار کرده بود.
وی با بیان اینکه سبک معماری این بنا متعلق به اواخر دوره قاجار است، ادامه داد: اعیانی بنا متشکل از دو بخش ساختمان در جهت جنوب و بخش مشجر در جهت شمال است، یک ورودی در جهت جنوب ساختمان به صورت ایوان با دو سکو در طرفین با نمای آجرکاری است و پس از ایوان، ورودی هشتی و بایک زاویه نود درجه در جهت شرق هشتی راهرویی از طرف جنوب به حیاط ختم می شود.
شاکری شمسی تصریح کرد: فضای داخل به صورت ایوان در مرکز، دو اتاق در طرفین و بخش مشجر در جهت شمال ایوان واقع شده است، این بنا دارای یک برج دفاعی دربخش فوقانی هشتی ورودی با پلان چهارضلعی در دو طبقه است.
محمدعلی اسلامی ندوشن در سوم شهریور ۱۳۰۳ در شهر ندوشن استان یزد به دنیا آمد و تحصیلات ابتدایی خود را در مدرسه ناصرخسرو ندوشن و سپس مدرسه خان یزد گذراند و پس از آن به دبستان دینیاری رفت و دبیرستان را تا سوم متوسطه در دبیرستان ایرانشهر یزد گذراند.
وی برای ادامه تحصیل در سال ۱۳۲۳ به تهران عزیمت کرد و بقیه دوره متوسطه را در دبیرستان البرز به پایان رساند، سپس برای ادامه تحصیل وارد دانشکده حقوق دانشگاه تهران شد پس از دریافت لیسانس به منظور تکمیل تحصیلات به اروپا عزیمت کرد و مدت ۵ سال در فرانسه و انگلستان به اندوخته‌های علمی خود افزود و با گذراندن پایان نامه دکترای خود با عنوان «کشور هند و کامنولث» به دریافت دکترای حقوق بین‌الملل از دانشکده حقوق دانشگاه پاریس نائل آمد.
محمدعلی اسلامی ندوشن در سال ۱۳۳۴ پس از بازگشت به ایران ، چند سال در شغل قاضی دادگستری خدمت کرد و پس از ترک خدمت در دادگستری، به تدریس حقوق و ادبیات در برخی دانشگاه‌ها و آموزشگاه‌های عالی، از جمله دانشگاه ملی، مدرسه عالی ادبیات، مدرسه عالی بازرگانی و مؤسسه علوم بانکی پرداخت.
در سال ۱۳۴۸ به دعوت پروفسور فضل الله رضا (رئیس وقت دانشگاه تهران) به همکاری با دانشگاه تهران دعوت شد و براساس تألیفاتی که در زمینه ادبیات انتشار داده بود، هیئت علمی دانشکده ادبیات دانشگاه تهران شد و تدریس نقد ادبی و سخن سنجی، ادبیات تطبیقی، فردوسی و شاهنامه، شاهکارهای ادبیات جهان در دانشکده ادبیات و تدریس تاریخ تمدن و فرهنگ ایران را در دانشکده حقوق برعهده گرفت و تا سال ۱۳۵۹ که به انتخاب خود از دانشگاه تهران بازنشسته شد، در این دانشگاه تدریس می کرد.
اسلامی ندوشن در آثارش با نثری ساده و روان، ایران و ایرانی را در جهان پر آوازه کند و تلاش هایش برای پیوند نسل جوان با بنیادهای فرهنگی به آثار وی امتیاز ویژه ای داده است و از ۵۰ اثرش بیش از ۱۰ اثر با نام ایران است و آثارش در اغلب کتابخانه های کشور موجود است.
کتاب « روزها » ماندگارترین اثر ادبی دکتر اسلامی ندوشن است و «نامه به فرزند» آخرین اثر چاپ شده این استاد زبان و ادبیات فارسی است.
برخی از کتاب‌های محمدعلی اسلامی ندوشن عبارت‌اند از: ماجرای پایان‌ناپذیر حافظ، چهار سخنگوی وجدان ایران، تأمّل در حافظ، زندگی و مرگ پهلوانان در شاهنامه، داستان داستان‌ها، سرو سایه‌فکن، ایران و جهان از نگاه شاهنامه، نامه نامور، ایران را از یاد نبریم، به دنبال سایه همای، ذکر مناقب حقوق بشر در جهان سوم، سخن‌ها را بشنویم، ایران و تنهائیش، ایران چه حرفی برای گفتن دارد؟، مرزهای ناپیدا، شور زندگی (وان گوگ)، روزها (سرگذشت – در چهار جلد)، باغ سبز عشق، ابر زمانه و ابر زلف، افسانه افسون، دیدن دگر آموز، شنیدن دگر آموز، جام جهان‌بین و آواها و ایماها.
استان یزد دارای ۶ اثر ثبت‌شده در فهرست جهانی یونسکو است و تاکنون ۱۹۶۴ اثر فرهنگی و تاریخی آن در چهار حوزه طبیعی، منقول، غیرمنقول و ناملموس در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسیده که از این میان ۱۷۰۵ اثر در حوزه غیرمنقول و تعداد ۶۹ اثر در حوزه منقول و تعداد ۱۳۶ اثر در حوزه ناملموس و ۵۴ اثر در حوزه طبیعی بوده است.
این استان ۲ هزار و ۲۷۰ هکتار بافت تاریخی دارد و شهر یزد به عنوان نخستین شهر خشت خام و دومین شهر تاریخی جهان دارای بافت تاریخی ارزشمندی است.
یزد با عناوینی همچون شهر بادگیرها، شهر کار و کاریز و کاهگل، دارالعباده، دارالعلم و دارالعمل، حسینیه ایران، شهر دوچرخه‌ها، شیرینی، شهر قنات، قنوت و قناعت و شهر آتش و آفتاب شناخته می‌شود.
