« ایران در میان کشور‌های اسلامی در جایگاه سوم است و در جهان جایگاه پنجاه و هشتم را دارد. ۱۲۵ نفر در هر ۱۰۰ هزار نفر اقدام به خودکشی می‌کنند که از این بین ۶ نفر موفق می‌شوند. همچنین روزانه ۱۳ نفر اقدام به خودکشی می‌کنند و از سال ۹۹ این ۱۳ نفر تبدیل به ۱۵ نفر شده است. میانگین خودکشی در کشور ما ۶ است و میانگین جهانی ۵.۲ است، طبق آمار پزشکی قانونی، جوانان قربانیان اصلی خودکشی‌اند و بیشتر خودکشی‌ها بین افراد ۱۵ تا ۳۵ ساله رخ می‌دهد.
همچنین 54 درصد خودکشی‌های منجر به مرگ در میان جوانان زیر ۳۰ سال رخ داده است. طبق آمار وزارت بهداشت در سال 1399، صد هزار نفر در ایران اقدام به خودکشی کردند که این میزان نیز رو به افزایش است.» (1).
آیا شما معتقد هستید که حوادث و رویدادها اتفاقی نیست و حتما پیش زمینه هایی برای وقوع آن لازم است تا آن رویداد «حادث» بشود؛ درست است که می گوییم همه چیز دست به دست هم خواهد داد تا یک رویدادی واقع شود؛ ولی نباید مقوله اختیار انسان را نیز فراموش کرد.
اختیار در مقابل جبر است و جبر؛ یعنی آنچه را که انسان در ایجاد آن اراده ای از خود ندارد و اختیار به معنای آنچه که انسان می تواند یکی را انتخاب و گزینش کند.
حوادث زیادی در طول روز برای ما اتفاق می افتد که برخی معتقدند ما انسان ها در ایجاد آن نقشی نداریم؛ ولی خوب که دقت می کنیم بعضی از تصمیمات ما موجب ایجاد آن یا زمینه ساز آن بوده است. حادثه ایی که در خیابان امام رضا(ع) بافق به وجود آمد فارغ از چند و چون ماجرا که هنوز ابعاد دقیق آن مشخص نیست ذهن متولیان تربیتی جامعه را به فکر فرو می برد که آیا این را باید ازمقوله حادثه و اتفاق قلمداد کرد یا حادثه ایی که عوامل مختلفی؛ مثل محیط، خانواده،جامعه، مدرسه، دوستان و … در پیدایش آن بی تأثیر نبوده اند؛ یعنی فرد بدان جایی می رسد که از همه اینها ناامید می شود و تنها راه حل را در این می بیند که خود را حلقه آویز کند.
این حوادث در گوشه و کنار عالم کم روی نمی دهد؛ ولی انچه که بیشتر به چشم می آید سن پایین نوجوان است که در سن 12 سالگی تصمیم بدین کاری می گیرد. آیا این را باید محصول تکنولوژی امروز دانست که فرد با دیدن یک فیلم در فضای مجازی راغب بدین عمل می شود یا خیر!
اتفاقی روی داد و اولین آن هم نبود و مسلما آخرین آن هم نخواهد بود؛ ولی می توان با کار و فعالیت حداقل جلوی افزایش این موضوع را تا حد زیادی گرفت. این کار و فعالیت هم محدود به یک ارگان و نهاد و مسئول خاصی نمی شود؛ بلکه تمامی ارکان جامعه دست به دست هم خواهند داد تا از افزایش آن جلوگیری شود. معلمین از یک سو، خانواده از سویی دیگر، خطبا و روحانیون از سویی دیگر و در نهایت جامعه انسانی باید نسبت به این مسایل اگاه و هوشیار باشد تا نفسی خود را از بین نبرد.
منبع:
(1)https://www.asriran.com/fa/news
