زندگی در گذر است، چه بخواهیم و چه نخواهیم! عمر انسان هم می گذرد چه در بیهوده گی و چه در دانایی؛ اما بین گذران زندگی در بیهوده گی و دانایی فرق های بسیاری است.
انسان به حکم انسانیتش زندگی می کند؛ از آنجایی که این مخلوق نیاز به رفع مشکلات خود دارد؛ در نتیجه از بیهوده زیستن فاصله می گیرد، چون می داند در بیهودگی چیزی عایدش نخواهد شد؛ بدین منظور سعی دارد تا با کلید دانایی مشکلات و معضلات جامعه بشری خود را حل کند؛ بر همین اساس نیاز جدی به مبحث تعلیم و تربیت یا آموزش و پرورش وجود دارد که این مهم بر عهده نهاد وزارت و آموزش و پرورش قرار گرفته است.
این مقدمه را آوردم تا بر اهمیت توجه به رفع دغدغه های معلمین گفته باشم.کسانی که مسیر دانایی و آگاهی را به فرزندان این مرز و بوم یاد می دهند و نه تنها نسل امروز را پرورش می دهند؛ بلکه مسئول تربیت نسل آتی هم خواهند بود. در نتیجه توجه به رفع مشکلات استخدامی آن ها یک ضرورت است. نظام های آموزشی در سرتاسر دنیا با وضع قوانین تلاش دارند تا ایدئولوژی خود را حاکم بر نظام تعلیم و تربیت کرده و ایده و رفتار دانش آموزان را مطابق با سیاست های ریز و درشت شان به پیش ببرند؛ در نتیجه خود را مسئول می دانند.
در نظام تعلیم و تربیت در جمهوری اسلامی ایران، این نمایندگان مردم در مجلس شورای اسلامی و دولت هستند که با وضع قوانین باید تلاش کنند تا نظام آموزش و پرورش را سامان دهی کنند.
امروزه مشکلاتی برای معلمین طرح خدماتی به پیش آمده که در کل نباید به پیش می آمد! چراکه خروجی و ورودی کار آموزش و پرورش مشخص هست؛ اگر امروزه با کمبود معلم روبرو هستیم ریشه در سنوات پیشین دارد. به تناسب بازنشسته شدن یا خروج معلمین از این شغل لازم بود تا جذب معلمین جایگزین از طرق مختلف صورت می گرفت تا هم اکنون مشکلات عدیده ای در اداره کلاس های آموزشی نداشته باشیم. نبود سیاست اصولی در جذب معلم، کار را بدانجا کشانده که به هر طریق شده باید کلاس ها را اداره کرد؛ در حالی که آموزش و پرورش با داشتن کارشناسان خبره؛ قطعاً می توانست پیش بینی کمبود معلم را داشته باشد؛ امید است دولت سیزدهم که ریشه در مردم دارد با بهره گیری از نظرات کارشناسان، خبرگان و اصحاب فن بتواند نسخه این کمبودها را به درستی تجویز کند.
