انسان هنگامی که پا بر روی کره خاکی می گذارد تنها به خودش تعلق ندارد و حقوق گوناگون اجتماعی را باید ایفا کند. از جمله حقوق توجه به حفظ امنیت روانی در جامعه و ارتقاء سطح امید آفرینی در بین مردم است.
خودکشی به عنوان یک اختلال روانی در اسلام به شدت مورد نهی قرار گرفته است؛ زیرا علاوه بر آن که انسان مالک جان خودش نیست و حق ندارد با دست خودش مرگ را رقم بزند، وظیفه دارد دیگران را نیز از مرگ نجات بدهد. بنابر این اقدام به خودکشی در حقیقت دو پیامد منفی دارد؛ یکی هلاکت انسان و دیگری ایجاد تزلزل در سایر انسان ها و دین چنین اجازه ای را صادر نکرده است.
برای جلوگیری از خودکشی آدم ها نیازمند تقویت هویت فردی خود هستند و هویت نیز با توجه به منبع اصلی حیات انسان ها یعنی خداوند متعال افزایش می یابد.
به هر میزان که افراد یک جامعه نسبت به نیازمندی خود به ارتباط با عالم بالا دقت داشته باشند ، هویت نیز در سطح جامعه بهبود خواهد یافت.
از جمله عوامل جلوگیری کننده از خودکشی،صبر و بردباری در برابر مشکلات پیش رو است. فلسفه تأکید دین بر این که انسان در مسائل مادی به پایین دست خود نگاه کند و خودش را با کسانی که بیش از او دارا هستند مقایسه نکند ، پیشگیری از نا امیدی و کاهش آستانه تحمل است.
اگر افراد جامعه به صورت منطقی به جایگاه اجتماعی و میزان درآمد خود توجه داشته باشند و مانع از ایجاد فقر کاذب بشوند _یعنی به داشته های خود قانع باشند و تمایلات خود را بر اساس توانمندی ها مدیریت سازند_ آستانه تحمل در برابر مشکلات بالا خواهد رفت و امید به آینده تقویت می شود.
عامل دیگری که می تواند در کاهش خودکشی مؤثر باشد، برجسته سازی ناپسند بودن این پدیده در جامعه است و مردم باید تلاش کنند افرادی که دست به خودکشی می زنند مورد ترحم قرار نگیرند.
حکیمه السادات میرمحمدی
