«عاشورا» تجلی عشق بر انسان است؛ جلوه ای از جمال خداوندی بر دل انسان؛ عاشورا نور امیدی است که به انسان از سوی حق تعالی عنایت شد. موهبتی الهی که نشات گرفته از عالم زر(1) بود؛ یعنی همان که شاعر(سعدی) گفت:
همه عمر برندارم سر از این خمار مستی
که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی (2)
جلوه این عشق در کربلا ظهور کرد و انسان خاکی به مرتبه نفس مطمئنه(3) رسید.
« يا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ارْجِعِي إِلى رَبِّكِ راضِيَةً مَرْضِيَّةً فَادْخُلِي فِي عِبادِي وَ ادْخُلِي جَنَّتِي »؛ تو اي روح آرام يافته، به سوي پروردگار بازگرد؛ در حالي كه هم تو از او خشنودي و هم او از تو خشنود است، پس در سلك بندگانم در‌آي، و در بهشتم وارد شو.
اکنون درماه محرم قرارداریم و بعد ماه صفر! دو ماهی که در بسیاری از خانه ها و حسینیه ها و تکایا محافل عزا و ماتم بر آل بیت پیامبر(صلی ا… علیه و آله) وجود دارد. خطبا بر منابر رفته و به وعظ و خطابه می پردازند و در کنار آن مسایل روز جامعه گفته می شود. بیان آنچه که در اجتماع می گذرد؛ دغدغه ایی است که اکنون وجود دارد و اعتقاد بر این است که این تریبون می تواند مشکلات مردم را حل کند.
مجالس تشکیل شده؛ به مانند مدرسه ایی است که علاوه بر این که به انسان تزکیه و صفای باطن تدریس می شود درس زندگی کردن هم یاد داده می شود و همین انتظار هم از خطبا و وعاظ می رود که مشکلات مردم، دغدغه های معیشتی جامعه؛ لزوم برخورد با گرانی، پوشش صحیح و مساله عفاف و حجاب، رفتار شایسته روسای ادارات با ارباب رجوع، مسایل خانواده، رفتار والدین با فرزندان و بر عکس، رسیدگی سریع و منطبق بر قوانین از سوی محاکم قضایی به پرونده ها، تسریع در صدرو احکام عادلانه نه احکام شائبه دار سیاسی، الزام مسئولین به پاسخگویی در برابر افکار عمومی و بسیاری از مسایل که در میان جامعه وجود دارد و نباید از چشم خطیبان به دور ماند.
در صحیفه امام خمینی(ره) جلد 15، صفحه 331 آمده است: « لکن عزاداری به همان قوّت خودش باید باقی بماند و گویندگان پس از اینکه مسائل روز را گفتند، روضه را همان‌طور که سابق می‌خواندند و مرثیه را همان‌طور که سابق می‌خواندند، بخوانند و مردم را مهیا کنند برای فداکاری.
این خون سیدالشهداست که خونهای همه ملتهای اسلامی را به جوش می‌آورد و این دسته جات عزیز عاشوراست که مردم را به هیجان می‌آورد و برای اسلام و برای حفظ مقاصد اسلامی مهیا می‌کند. در این امر، سستی نباید کرد. البته باید مسائل روز گفته بشود.»
پی نوشت:
(1)عالَم ذَرّ یا عالم اَلَسْت یا عالم قالوا بَلی یکی از جهان‌های آفرینش که در قرآن و روایات به آن اشاره شده است. بنا بر عقیده اندیشمندان اسلامی، این عالم مربوط به دوران پیش از خلقت آدم و یا همزمان با خلقت اوست. در عالم ذر تمام انسان‌هایی که قرار بوده تا روز قیامت به دنیا بیایند، به صورت «ذرّه» و به تعبیر بعضی از روایات به شکل مورچه ظاهر شدند.
در عالم ذر، از همه «ذرات» پیمانی بر توحید و ربوبیت خدا و نبوت پیامبران از جمله پیامبر اسلام(ص) و ولایت اوصیا، از جمله ولایت امام علی(ع)) گرفته شد و سپس آن افراد که به صورت ذره بوده از بین رفتند و یا به جایگاه اولی خود بازگشتند. دیدگاه‌های دیگری نیز در مورد این عالم از جمله توحید فطری، عالم ملکوت، تمثیل و مجاز ارائه شده است. (ویکی شیعه)
(2) غزلیات سعدی شیرازی، شماره 523
(3) نفس مطمئنه: به حالتی از نفس انسان اشاره دارد که در آن به آرامش و اطمینان می‌رسد و به گناه گرایش ندارد.(ویکی شیعه)
